Tranen in Cambodja

De volgende blog bevat heftige informatie en schokkende foto's.

Welkom in Cambodja! Het land van olifanten rijden, adembenemende tempels, vriendelijke mensen en honderden tuktuks. Maar ook het land van corruptie, kinderprostitutie en een verschrikkelijke geschiedenis.

Een van mijn redenen om Cambodja te bezoeken was om meer te leren over de Rode Khmer. Ik heb een aantal plaatsen bezocht die de gruwelijkheden van deze tijd laat zien. Het schrikbewind van de Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot, heerste van 1975-1979. In deze tijd zijn (op een populatie van 7 miljoen) ongeveer 2 MILJOEN Cambodjanen vermoord! Verschrikkelijk als je bedenkt dat bijna 1/3 van de bevolking is of dat er uit elk gezin meerdere mensen missen...

De communistische leer werd gecombineerd met een Spartaanse "back to basics"-ideologie. Terug naar het jaar 0. Stedelingen werden naar het platteland gedreven, waar zij als slaven moesten werken. 12-15 uur per dag werken op een kopje rijst per dag, vaak met dood door uitputting en ziektes als gevolg. Vrouwen werden verkracht. Mensen met een opleiding (monniken, leerkrachten, artsen, amtenaren, militairen en intellectuelen) werden zonder reden verschrikkelijk gemarteld en vermoord. Het dragen van een bril was al een reden om vermoord te worden!

Families werden uit elkaar gerukt, de woorden 'papa' en 'mama' waren verboden. De Rode Khmer was voortaan de familie, zij arrangeerde huwelijken en bepaalde wanneer en hoeveel kinderen er moesten komen. Nog steeds zijn families in onzekerheid of familieleden wel/niet om het leven zijn gekomen, omdat sommige baby's na de geboorte bij hun moeder weggehaald zijn...

Het is nog maar 30 jaar geleden! Een hele generatie (en 2e, 3e...) verpest. Mensen die de helft van hun familie moeten missen, mensen die niet eens weten wie hun ouders zijn...

Net zoals de Nazi's heeft de Rode Khmer alles gedocumenteerd. Zo werd van elke persoon, voordat hij/zij werd vermoord, een foto gemaakt. Ik ben naar het Genocide museum en naar the Killingfields geweest. Het museum was een voormalige school waar mensen een 'heropvoeding' kregen, oftewel: gemarteld en vermoord worden. De speeltoestellen staan nog steeds op het plein, naast de galg. De sfeer die in dit museum hing was verschrikkelijk, de angst druipt hier van de muren.

Ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik in een kamer kwam met foto's van honderden kinderen, foto's die gemaakt waren voordat ze werden vermoord. Honderden angste ogen keken mij smekend aan. Ik ben er kapot van. Afgrijselijk!

15 kilometer buiten Phom Pehn liggen The Killingfields, een groot massagraf, waarschijnlijk met meer dan honderduizenden mannen, vrouwen en kinderen. Wat mij shockeerde is dat er soms nog botten en stukjes kleding uit de grond uit de grond steken. Ik heb een bloem gelegd bij een grote dikke boom. Om kogels te sparen werden baby's en kinderen aan hun benen vastgegrepen en met hun hoofdjes tegen deze boom geslingerd, dit terwijl moeders vaak moesten toekijken...

Wanneer houdt het op? Na de Tweede Wereld Oorlog zei iedereen: "Dit nooit meer!" Het was een heftige dag, mede door het besef dat er nog steeds plekken zijn op de wereld waar volkeren worden uitgemoord...

Als ik al mijn gedachten een beetje kan ordenen na vandaag, hoop ik morgen of overmorgen naar de zuidkust te reizen om daar te duiken. Waarschijnlijk zal ik binnen een week naar Vietnam gaan gaan.

liefs, Hilde


Heb ik dit niet al eens eerder gezien. Beelden in zwart wit, stil, anoniem. Foto's uit een donkere tijd. Gezichten vol met angst en eenzaamheid. Hebben wij elkaar niet ooit eens beloofd, dit nooit meer het duivelsvuur gedoofd.
De treinen hebben kleur / Maarten Peters