Het grote logeeravontuur bij de familie Chan Huang

Lieve allemaal,

Het was raar om mijn reis zo abrupt te eindigen. Toen ik het nieuws kreeg dat het niet goed ging met oma logeerde ik bij een Taiwanese familie. Dat was echt lastig! De enige die Engels sprak was op dat moment weg. Probeer dan maar 's uit te leggen waarom je verdrietig bent en moet huilen... En toen ik het uiteindelijk duidelijk was kreeg ik de reactie 'Don't cry, don't cry!'. In deze cultuur is huilen voor mietjes. Lang leve de cultuurverschillen...

Na mijn stressvolle vlucht (inclusief 4 uur in een stilstaand vliegtuig, omdat de achterklep niet dichtkon...;)) kwam ik aan in Amsterdam. Wat een hartelijk ontvangst heb ik gehad in Nederland. Bedankt voor alle telefoontjes, kaarten en bezoekjes! De begrafenis van oma was erg mooi. Wij mochten de kist dragen en ook mocht ik een woordje doen tijdens de dienst. Het was een goede dag.

Het was een hectische week. Iedereen weer even spreken en zien. Druk, maar zeker gezellig! Vanavond zal ik mijn reis weer hervatten. Ik zal via China naar Taiwan en dan naar Thailand (mega omweg, maar het kon niet anders geregeld worden met de verzekering). Als ik eerijk ben, heb ik op dit moment niet zo'n zin om weer te gaan reizen. Ik weet dat het leuk gaat worden, maar zo voelt het nog niet. Ik moet er eerst maar 's zijn, denk ik.

Wat trouwens geniaal was, was dat ik gisteren door de politie in Zwolle werd aangehouden. Ik had nml mijn knipperlicht een aantal keer niet aangedaan. Ik had wel een poging gedaan, maar was nog gewend aan de Australische manier van rijden en daar zit alles andersom. Dus deed ik elke keer de ruitenwisser aan! Na mijn 'maar-meneer-de-polie-ik-kom-net-uit-Australie verhaal' kreeg ik geen bekeuring...:D

Een aantal mensen vroegen mij naar mijn avonturen in Taiwan. Net twee dagen voordat ik terug naar NL ging, had ik al een blog klaarliggen. Deze hebben jullie dus nog tegoed.

_____________________________________
8 maart 2011
Daar ben ik dan: Taiwan, het land van 'Made in Taiwan'. Hoe vaak heb ik het niet op voorwerpen zien staan en nu ben ik er gewoon! Het hele land is werkelijk vol gestouwd met industriegebieden en mede daardoor hangt hier veel smog. Door de smog dragen veel mensen mondkapjes en je wilt echt niet weten hoe mijn gezichtsreinigingsdoekje aan het einde van de dag eruit ziet...

Afgelopen week had ik het voorrecht om te logeren bij een Taiwanese familie, een mooie kans om het echte Taiwan mee te maken en het land te verkennen met de locals. De familie Chan Huang bestaat uit zes personen en is zeer gastvrij. Zo werd er een kamer voor mij vrijgemaakt, vrienden opgetrommeld om mij te vermaken, kreeg ik een leentelefoon voor noodgevallen en ik moest de ouders van het gezin 'papa en mama' noemen!

'Papa en mama' spreken trouwens geen Engels en alleen Kai en zijn zus spreken (gebrekkig) Engels. Dit maakte het logeren tot een logeeruitdaging en leidde het soms tot hilarische situaties. Zo vroegen ze mij hoeveel eieren ik bij mijn ontbijt wilde, door de onduidelijke vertaling van Kai dacht ik dat ze vroegen naar het aantal jaar verschil tussen mij en mijn zus. Gevolg: de spleetogen werden grote ronde ogen toen ik 5 zei, om vervolgens in de keuken aan de slag te gaan. En zo gebeurde het dat ik 5 eieren bij mijn ontbijt had...

Het zusje van Kai (9 jaar) vond mijn verblijf geweldig. Ook zij spreekt geen Engels, behalve dan de woorden 'sisters forever' (sorry Esther, is dit verraad?!). Ik was dus haar grote zus voor een week. Elke ochtend maakte ze mij om 7 uur wakker en kwam ze gezellig bij mij op bed zitten om kaartspelletjes te spelen. Heerlijk om weer een kind om mij heen te hebben, ze is echt een knuffelkont!

Elke dag ben ik op sleeptouw genomen. Zo zijn we naar het zuidelijkste puntje van Taiwan geweest, naar verschillende tempels, elke avond naar een nightmarket (waar het echt uitkijken was dat ik mijn Aziatische buddy's niet kwijt zou raken, aangezien in mijn ogen alle Aziaten op elkaar lijken), sightseeing achterop de scooter (95% rijdt op een scooter) en ik ben een dag mee geweest naar de universiteit! Ik heb hier een goede tijd gehad.

Daarnaast moest ik werkelijk alles qua eten proberen, van gebakken aardappelloof (nieuwe polderbusiness?) tot gefrituurde duif. Ik ben trouwens ook nog over m'n nek gegaan, want ze lieten mij iets proeven zonder te vertellen wat het was. Vertelden ze later dat het gefrituurde vissenogen waren! Stond ik daar te nekken midden op de markt, en Kai maar lachen! Soort 'fear factor onderdeel ranzig eten' zonder dat ik het door had...

Niet alleen voor mij was het bijzonder om hier te zijn, maar ook voor de familie. Raar was dat vaak veel vrienden en buren langs kwamen alsof ik een soort van bezienswaardigheid was. Noem het 'een ontmoeting met een echte Europeaan in het wild. Wees er snel bij, want ze worden met uitsterven bedreigd.'

Oh ja, ik heb een hele onbekende kant van mijzelf leren kennen: ik vind uitgaan vreselijk! (Mama, voel je shock of opluchting;)?). De verschrikkelijke Taiwanese popmuziek, het niet kunnen praten en het niet te drinken bier doet mij the Bottom en de schuurfeesten wel een beetje missen. Daarnaast gaapt iedereen mij aan, waarschijnlijk omdat ik zoveel kleren aan heb (gratis entree voor meiden met MINIrokjes ehmmm, correctie: brede riemen).

De laatste dagen in Taipei heb ik een fiets gehuurd om de stad te verkennen. Heerlijk weer fietsen!

liefs, Hilde


Wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage. 'k Heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen
SKIK / op de fietse