De aller- allerlaatste...

Daar sta je dan op Schiphol. In je shirtje, shorts en slippers... En 12 graden!!! Het was een behoorlijke overgang van het stinkende Bangkok, waar je wemelt van de scooters en tuktuks naar de kale, rustige polder (waar het dan weer wemelt van de trekkers). Van 40 naar 12 graden, wat heb ik het koud gehad. Het is wennen! Wennen aan de vlakke polder, de Nederlandse taal en natuurlijk de heerlijke nuchterheid.

Mijn onthaal op Schiphol was fantastisch! Lieve vriendinnen, mijn ouders, zus en Wouter (inclusief een geniaal spanddoek). 's Avonds ontvoerd worden (wat ik stiekem uiteraard wel doorhad: ik vond het al vreemd dat geen van mijn vriendinnen 's avonds mee wilde gaan stappen;)), en na een omweg een mooi feestje aan de Sloefweg. Het was een warm onthaal! Meteen na mijn landing op Schiphol begon het drukke leventje weer: meteen fulltime voor de klas, verhuizen, de bruiloft van Esther en Wouter, weekendje zeilen, Hemelvaartskamp en uiteraard weer met iedereen afspreken.

Als ik eerlijk ben, had ik voor mijn reis ontzettend veel twijfels. Ik zat niet lekker in mijn vel en wist niet precies of ik het allemaal wel zou kunnen regelen. Ik ben blij dat ik heb doorgezet, wat was het een fantastische reis! Vooral Australie was een gevoel van totaal gelukkig zijn. Het was goed om niet alleen de mooie kanten van de wereld te zien, maar ook de minder mooie kanten (armoede in Laos, de verschrikkelijke geschiedenis van Cambodja, (kinder)prostitutie in Sihanoukville, landmijnslachtoffers in vietnam etc). Wat hebben wij het goed in Nederland...

Een reis om nooit meer te vergeten. Acht maanden zijn voorbij gevlogen! Een reis met vooral heel veel ups, maar ook met een aantal downs. Na het overlijden van mijn oma, ben ik een week thuis geweest, een rare onderbreking. Het viel niet mee om daarna weer in het vliegtuig te stappen en 'gewoon' door te gaan. Medereizigers snapten soms mijn verdriet niet. Tijdens mijn tijd in Azie heb ik dit gevoel geparkeerd, waardoor mijn verdriet nu (3 maanden later) eigenlijk nog best wel vers is. Ook al is oma 92 geworden, ik heb in haar een maatje verloren...

Deze reis heeft mij zoveel gebracht. Plezier, nieuwe vrienden, onvergetelijke momenten, geluk, huilen van het lachen, maar ook emotionele momenten, gastvrijheid, waanzinnige natuur, contacten uit onverwachte hoeken en ik heb mijzelf beter leren kennen.

Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties op mijn blogs, maar ook voor alle persoonlijke e-mails. Het heeft mij zo goed gedaan!

Oh ja, en voor de geinteresseerden: wie DE-bruine-benen-test wil doen is welkom aan de Sloefweg! (Inclusief een kopje koffie. Maaltijd op aanvraag.)

liefs, Hilde


Another turning point
A fork stuck in the road
Time grabs you by the wrist
Directs you where to go
So make the best of this test
And don't ask why
It's not a question
But a lesson learned in time

It's something unpredictable
But in the end is right
I hope you had the time of your life

So take the photographs
And still frames in your mind
Hang it on a shelf of
Good health and good time
Tattoos of memories
And dead skin on trial
For what it's worth
It was worth all the while

It's something unpredictable
But in the end is right
I hope you had the time of your life
I hope you had the time of your life

Good Riddance - Green Day